Aalsmeer - Schiphol - Philadelphia - Dallas - Lima

Lieve luitjes,

Ten eerste willen we jullie ontzettend bedanken voor de vele reacties op ons eerste reisverslag, dit oversteeg al onze verwachtingen! Nee, geintje. Het was natuurlijk ontzettend onboeiend. Dus, op naar een beter verhaal!

Onze reis begon in het altijd mooie Aalsmeer, bij Bart, Cartana en Fem thuis. Daar regelden we nog, samen met Bart en Cartana, alle laatste dingen voor het vertrek. We kregen de tip om onze backpack half-half in te pakken (elke backpack vullen met elkaars spullen) zodat áls een backpack niet aan zou komen, we toch allebei kleding hadden. Kim was weg van het idee en wilde meteen alles herinpakken, alleen zag Rob dit niet zo zitten 'omdat de backpacks toch niet kwijt zullen raken'. Prima, gewoon zo gelaten.

De ochtend erna stonden we om half zeven op, om vervolgens om half acht op Schiphol te zijn. Op tijd ingecheckt, kopje koffie gehad en netjes om 10:45 uur de lucht in gegaan. Acht uur, een hoop vliegtuigmaaltijden en een halve zak Kruidvat snoepjes later kwamen we aan op Philadelphia International Airport. Daar moesten we onze backpacks van de band halen en weer opnieuw inchecken voor de volgende vlucht. Dat deden we dus even netjes. We kregen toch weer even honger (surprise, surprise) dus haalden we wat vettig Chinees eten bij een tentje op het vliegveld. Hoi obesitas, bij die Amerikanen moet je alles met een lepel vet nemen.

Genoeg oninteressante details, verder naar de volgende vlucht die weer netjes op tijd om 15:15 uur vertrok. Een kleine drie uur later kwamen we aan op Dallas Fort Worth Airport, waar we 4,5 uur tijd hadden om te flaneren. We gingen eerst toch even naar de bagage claim om er zeker van te zijn dat we onze bagage niet meer opnieuw in hoefden te checken. Dat hoefde niet, dus wilden we weer terug naar boven. Dat bleek niet zomaar te kunnen, dus besloten we een trap op te lopen waar met koeienletters 'do not enter' op stond. Halverwege de trap hoorden we"Miss, where are you going? You can get arrested for that you know? It can cost you up to $ 700." Dat leek ons een minder goed scenario voor onze reis, dus liepen we terug en gingen we opnieuw de douane door.

Enkele uurtjes later zaten we weer in de lucht voor onze zeven uur durende nachtvlucht. We hebben er helaas maar twee geslapen, dus toen we aankamen in Lima waren we niks waard. We wilden eerst wat geld pinnen, want zonder geld kom je zeg maar nergens. Dit lukte tot onze grote frustratie niet. Dan maar onze bagage ophalen. Kim's backpack kwam al vrij snel voorbij gerold, maar die van Rob liet wel erg lang op zich wachten. Dus na een tijdje kwam er niets nieuws meer voorbij en kwamen we na zeer lang analyseren tot de conclusie dat hij de vlucht naar Lima gemist had. Toen hebben we een formulier ingevuld zodat ze je bagage zo snel mogelijk terug konden krijgen, waar we uiteraard op hoopten. Daarna zijn we snel naar buiten gelopen om onze José te zoeken die we hadden geregeld om ons naar het hostel te brengen. José was alleen, net als Rob z'n backpack nergens te bekennen. Toen hebben we maar een - volgens de informatiebalie dames - betrouwbare taxi gepakt. 20 minuutjes Mario Kart in de taxi later kwamen we aan in het hostel (rond een uur of half 8) en daar hoorden we dat we pas om 13:00 uur in onze kamer konden. Zucht.

We hebben tot 13:00 uur wat rondgelopen door de stad en zijn bij het strand geweest, we hebben wat dingen bij de supermarkt gekocht (die overigens onverwachts hip zijn hier), ceviche geprobeerd (google maar, heerlijk) en bij wat marktjes geweest waar ze alles van alpacawol verkopen. Na 13:00 uur zijn we meteen in bed gaan liggen om even flink bij te slapen. Een kleine twee uur later werden we alweer wakker. Toen hebben we even gedoucht en zijn we weer gaan lopen. We hebben die avond samen voor 20 euro heerlijk gegeten (soep, voorgerecht, hoofdgerecht, drie biertjes en een flesje water). Daarna hebben we in een Ierse pub nog een Pisco Sour gedronken en daarna naar het hostel gegaan aangezien we alweer moe waren. Kim viel steeds bijna in slaap terwijl Rob complete scripts aan het vertellen was, dus vroeg Kim zo'n zes keer of Rob stil kon zijn. Die nacht hebben we van acht uur tot half zeven geslapen, top!

Dezelfde ochtend zaten we netjes om acht uur bij de buren aan het ontbijt (dit hoorde bij de overnachting) en zijn daarna richting een lokale markt gelopen. De straten waren gevuld met kleine karren (kraampjes) met voor ons onbekend eten. Ondeweg naar de markt hebben we een zoet kruidig soepje van quinoa gehaald, dikke prima! De markt zelf was fantastisch, een tempel voor ons wat eten betreft. Overal grote pannen met soep en lekker uitziend eten. Dus we namen uiteraard gelijk plaats en bestelden maar wat (10:30 uur), weten wij veel. We bestelden er twee papaya sapjes bij. Het eten was heerlijk (rijst, lekkere kip en een onbekende gele puree) en de papaya sap vooral veel, we kregen namelijk per persoon een karaf. Sowieso doen ze hier aan enthousiaste porties qua eten en drinken.

Daarna zijn we weer verder gelopen en kwamen we aan bij het strand. Nou, Peruanen zijn sportief, want overal waren sportende mensen. Toen voelden we ons wel schuldig en gingen zelf ook even sporten (lees: drie seconden op een buiten sportapparaat gestaan). Daarna zagen we de kleinste vrouw ever lopen (ze haalde misschien net een meter, serieus). We denken ook dat de gemiddelde lengte hier 1.03 meter is. Dit verklaart misschien waarom mensen ons de eerste dag zoveel groetten en wat kerels zelfs naar ons (of Kim of misschien Rob, wie weet) knipoogden. Wij zijn natuurlijk twee keer zo lang als de gemiddelde Peruaan.

Verder hebben we niet veel boeiende dingen gedaan (vooral gegeten, ja echt, zou je natuurlijk niet van ons verwachten). Oja, en Rob z'n backpack is er sinds vanmiddag weer! Morgen gaan we om 10:00 uur met de bus naar Ica, de volgende nieuwe bestemming. We gaan dus zo alweer slapen (21:30 uur, hoe 65+ van ons) zodat we morgen weer helemaal fit zijn! Ons volgende verhaaltje komt daarna waarschijnlijk weer online.

Adios!

Rob en Kim