La Paz - Cuzco - Machu Picchu - Puerto Maldonado

Lieve trouwe fans,

Hoe gaat het daar in Nederland? Hier in Peru gaat het goed! Tijdens ons laatste reisverslag waren we nog in La Paz en ging alles prima.

Toen werden we plotseling ziek. We weten nog steeds niet precies wat de oorzaak is geweest, maar we verdenken onze 'vertrouwde' Boliviaanse koffietent Alexander Coffee (net een Starbucks) ervan. Daar bestelden we een groen sapje om onze vitamines bij te houden. Sinds dat sapje hadden we allebei buikgriep. Dus misschien zat er ongekookt water bij. Wat was het een toptijd in onze B&B waar we dagenlang moesten overgeven, aan de diarree zaten en bijna flauwvielen als we opstonden uit bed. De ochtend dat we naar Cusco zouden vliegen had Kim het echt erg te pakken, zo erg dat we de vlucht moesten omboeken naar twee dagen daarna.

Twee dagen later (dag van de nieuwe vlucht) ging het al iets beter met Kim, alleen had Rob toen de ergste diarree in de geschiedenis. De twee diarreeremmers die hij die ochtend innam hebben hem gered in de taxirit naar het vliegveld. Op het vliegveld was Rob nog steeds vaste klant van de Baño, maar gelukkig ging het na wat Advil en nieuwe diarreeremmers weer iets beter. We konden eindelijk boarden na een half uur vertraging (we staan er niet eens meer van te kijken). Toen het vliegtuig opsteeg dacht Kim even dat Rob het niet zou trekken, maar dat viel reuze mee. Het vliegtuig trok het minder goed en het aircosysteem boven ons viel eruit. Gelukkig waren er klusjesmannen aan boord die het direct konden repareren, dus niets aan de hand. 45 minuten later kwamen we aan in Cusco. Vanuit het vliegtuig daar namen we (veel te duur) een taxi naar ons hostel. Onderweg zagen we dat het een super mooie en gezellige stad is. Veel mooie oude gebouwen, kleine straatjes en veel te doen in het centrum. De dag erna stond de Salkantay trek op de planning, waar we vier dagen flink zouden wandelen. Dat zag Rob nog niet zitten (hij was inmiddels terug bij z'n geboortegewicht) dus ging Kim, terwijl Rob of op de wc of in bed lag, naar het kantoor van de organisatie om het proberen te regelen. Dat kon gelukkig! We konden een dag later mee, dus konden we nog even goed bijkomen. Kim ging die dag nog was laten doen bij de wasserette en in haar eentje lunchen (verse wafels met fruit en slagroom). De dag erna heeft Rob nog goed kunnen uit rusten en die avond heeft hij ook weer gegeten. Dat is heel wat na een crackerdieet van drie dagen lang! Die avond hadden we om 19:00 uur ook de briefing van de Salkantay trek in het kantoor. Daar ontmoetten we de mensen van onze groep: alleen maar Amerikanen. We zagen de bui alweer hangen. Gelukkig waren het leuke mensen en hebben we nog even met ze gepraat na de briefing.

De volgende (supervroege) ochtend werden we al om kwart over 4 opgehaald door onze tourguide, terwijl we pas om half 5 klaar hoefden te staan. Onze wekker stond om kwart over 4, dus we moesten even vaart maken. We hebben toen een uurtje of 2 in de bus gezeten en zijn toen bij een 'restaurant' gestopt voor ontbijt. Daar hebben we voor veel te duur droog ontbijt gehad. Het was gelukkig wel een goed moment om onze groep beter te leren kennen. Er was een stel Tanja (26) en Zach (28), zij wonen in Manhattan. Dan had je Tyler (21), Sean (24) en Courtney (19), broers en zussen die samen op reis waren. Zij kwamen uit San Diego. We kwamen tot de conclusie dat we het getroffen hadden met onze groep! Na het ontbijt reden we nog een uurtje verder en vanaf daar begon onze wandeling. We begonnen bergop en het was best warm. Niemand zei het, maar iedereen dacht het: dit is zwaar! Gelukkig gingen we na onze bergop weer vlak lopen en we kwamen enkele uren later aan op onze campsite. De tentjes stonden al klaar (daar omheen stond een soort huisje van stro, tegen de wind 's nachts). We konden onze tentjes even klaarmaken en bijkomen. In een andere tent stond de crew lunch klaar te maken, het was heerlijk! Na de lunch gingen we even slapen, we hadden afgesproken om 14:00 uur weer te gaan wandelen, naar een meertje. Na een powernap van een uurtje stonden we weer op om te wandelen. Nu hadden we echte nerd wandelstokken. Die waren wel nodig bij deze pittige bergop! Na anderhalf uur beulen kwamen we aan bij het meer, super mooi! Daar hebben we even een fotoshoot gehouden en stenen gegooid. Daarna zijn we weer terug naar de campsite gelopen. Daar konden we in de eetkamer (stro hut) wachten op het avondeten. Gelukkig hadden Zach en Tanja Uno meegenomen, dus daar hebben we nog twee potjes van gespeeld. Toen kregen we een uitgebreid diner met heerlijke soep. We hebben daarna nog even een kopje thee en koffie gedronken en niet veel later gingen we naar bed (20:00 uur) aangezien we de volgende dag om 5:00 uur weer gewekt werden. Het zou -10 worden, dus we hebben onze thermokleding aangetrokken. Gelukkig viel te kou reuze mee en hebben we heerlijk kunnen slapen.

"Buenas Días, coca tea?" was het eerste dat we hoorden om 5:00 uur. In de tent dronken we onze thee en toen kleedden we ons om en pakten onze spullen weer in. We waren de eerste van de groep die klaar waren en in de eethut zaten voor het ontbijt. Na een stevig ontbijt (met geïmproviseerde verjaardagstaart voor Courtney die 19 werd) kon dag twee beginnen. Dit zou de zwaarste dag zijn, dus we bereidden ons goed voor. Het eerste deel was drie uur lang (7 km) alleen maar bergop. Het bergop ging op zich wel (natuurlijk was het zwaar), alleen het ademen was het probleem. Op 4000 meter hoogte is lucht happen namelijk net iets ingewikkelder dan normaal. We liepen 'slow and steady' (tip van de guide) en na heel veel pauze houden tussendoor waren we dan eindelijk boven. Daar kregen we een droog broodje met kaas en een cocatea om even bij te komen. Daar hebben we weer een hele fotoshoot gehouden, je moet toch bewijs hebben dat je het echt geklommen hebt! Toen gingen we nog 16 km bergaf lopen. Dat was eigenlijk best vervelend af en toe, voor al voor je knieën. Gelukkig hadden we tussendoor lunch om weer op te laden. Na die heerlijke lunch mochten we nog drie uurtjes tot we bij de volgende campsite aan zouden komen. Vanaf toen kwamen we een beetje in jungle gebied dus konden we beginnen met ons van top tot teen in te spuiten met deet. Tanja was de sjaak, want haar hele benen zaten vol met tekenbeten. Gelukkig trok ze de teken er op tijd uit, dus was er niks aan de hand. Rond een uur of 5 kwamen we aan bij de campsite, welke een stuk luxer was dan de vorige. Er waren ook best veel mensen, dus dat was wel gezellig. Het eerste uur hebben we alleen maar voor onze tent gezeten met slippers aan. Toen hebben we ons even gewassen en konden we aan tafel. We hebben toen tijdens het wachten op het eten het langste potje Uno ooit gespeeld. Uiteindelijk won Rob, jeuj! Daarna kwam het eten, wederom erg lekker. We hebben toen weer thee en koffie gedronken en gingen toen weer om 20:00 uur slapen.

5:00 uur 's morgens was het weer cocatea time. Weer waren we de eersten die klaar waren (Kim vooral, alweer). We hebben weer stevig ontbeten om deze dag 28 km te gaan wandelen. Deze dag hadden we een diverse route met bergop, bergaf en rechte stukken. Deze route was al meteen leuk en erg mooi. Onderweg kwamen we veel planten en groente en fruit tegen waar we uitleg over kregen. Tijdens onze snack stop hebben we nog vier granadilla's (zoete versie van een passievrucht) en twee bananen gekocht voor onderweg. Enkele uren voor de lunch stop stopten we nog voor snacks bij een boerderij. Hier was het gezellig, er waren honden, kippen en varkens. Die gingen we natuurlijk voeren. Het varken kreeg een hele banaan die we eerder gekocht had. Alleen was de brutale chihuahua iets sneller en at de banaan uit de schil op. Het varken kreeg de schil en slokte het snel op. Na wat lachen om de dieren liepen we verder naar onze lunchplek. Daar kregen we de laatste door de kookcrew gekookte lunch. Toen begon onze gids over wat een normale fooi was om te geven en wanneer we dat gingen doen. Iedereen vond dat redelijk onbeschoft. We gaven uiteindelijk allemaal fooi (omdat het echt goed was geweest) maar waren niet heel blij met deze uitspraak. Na de lunch gingen we 1,5 uur met de bus naar het treinstation toe. Vanuit het station hadden we de optie om voor 30 dollar p.p. de trein te pakken, of we konden nog drie uur langs het spoor wandelen. Wij als super gemotiveerde groep kozen voor de laatste optie. Het was nog even afzien, maar na drie uurtjes wandelen kwamen we dan aan in Aguas Calientes, het overtoeristische en veel te dure dorpje dat vlakbij Machu Picchu ligt. Daar zouden we in een hostel overnachten. We hebben die avond samen met de groep en gids in een restaurantje gegeten. Daarna ging iedereen meteen richting het hostel om te slapen (de wekker stond de ochtend/nacht daarna om half 4). Wij wilden nog ergens een kopje koffie en een lekker toetje scoren. We bestelden een cappuccino en een crèpe flambée. Bij Kim namen ze flambée een beetje letterlijk en ze kreeg een zwart aangebakken pannenkoek. Meteen teruggestuurd natuurlijk. Na een nieuwe pannenkoek voor Kim hebben we maar betaald en zijn we gaan slapen.

We werden de volgende nacht/ochtend voor de wekker wakker en stonden om 4 uur klaar om naar de ingang te lopen van Machu Picchu (die ging om half 5 open). Daar hebben we even gewacht en toen de poorten openden brak de hel los. Het leek wel een wedstrijdje wie het eerste boven was. We werden door verschillende fanatiekelingen ingehaald in het begin die de tip 'slow and steady' duidelijk niet hebben gekregen. Een kwartier later haalden we deze mensen namelijk weer in. Kim kreeg het een beetje zwaar en nam even een pauze om tot adem te komen. Daarna ging het weer en liepen we in één ruk naar de top. Daar stonden we redelijk vooraan in de echte ingang naar Machu Picchu (die om 6 uur opende). Toen we net aansloten in de rij, na ruim 40 minuten traplopen, kwam de bussen aan met een lading mensen. De rij met wandelaars begon te fluiten en te klappen en zei: "good job!". Dat was natuurlijk wel grappig. Om 6 uur konden we er eindelijk in en de grote menigte pakte de trap naar boven, terwijl wij een stiekeme route de hoek om namen. Toen we de hoek om kwamen waren we letterlijk de eersten bij de ruïnes van Machu Picchu, dat was heel erg bijzonder! Meteen maakten we foto's, zodat we foto's hadden waar niet 3834 toeristen op stonden. Daarna kregen we een interessante rondleiding door de ruïnes van onze gids van ongeveer 1,5 uur. Het was heel mooi om er ook echt doorheen te kunnen lopen en zien hoe ze alles gebouwd hebben en überhaupt de berg op hebben gekregen. Daarna nam onze gids (zeer abrupt) afscheid en hadden we tijd om zelf nog rond te lopen. We besloten naar boven te gaan (waar iedereen de foto's maakt) en daar hebben we een dikke fotoshoot gehouden. De bewaking was bizar streng en we kregen enkele waarschuwingen (niet op de rand zitten en springen). Gelukkig hebben we nu wel mooie foto's. We zijn toen maar met de bus naar beneden gegaan, maar niet voordat we een echte Machu Picchu stempel in ons paspoort hadden gezet. Onderweg naar beneden realiseerden we ons dat de klim van die ochtend toch best hoog was! Terug in Aguas Calientes gingen we lunchen en waren we zo moe dat we in het hostel gingen vragen of we in een kamer konden slapen (we deden alsof Kim ziek was). Het hostel was vol, maar de buren hadden wel plek voor ons. Daar hebben we drie uur geslapen voor 45 soles. Was het helemaal waard! Toen we weer het dorpje ingingen kwamen de onze groep tegen en zijn toen samen koffie gaan drinken de resterende uren. Die avond gingen we namelijk om 18:20 uur met de trein. We hebben ongeveer 1,5 uur in de trein gezeten en hebben toen met twee leuke Amerikanen gepraat de hele rit. Vanuit waar we uitstapten was het nog 1,5 uur met de bus naar Cusco. Ongeveer iedereen sliep, behalve Kim. Die was vooral misselijk geworden van de wilde rijkunsten van de chauffeur. Gelukkig had hij leuke muziek (UB40, Police, Dire Straits) opstaan, waardoor het nog enigszins te doen was. Rond 23:00 uur kwamen we aan in ons hotel. Daar moesten we onze backpack pakken en naar een ander hostel lopen die we hadden geboekt. Iets voor 12 lagen we allebei heerlijk te slapen.

Redelijk uitgeslapen en bijgekomen werden we de volgende ochtend rond half 8 wakker. We hebben toen onze iets te gore (volgezweten) wandelspullen naar de wasserette gebracht. Serieus we hebben nog steeds medelijden met de mensen die de was aan hebben moeten zetten. Die dag zijn we inkopen gaan doen op de markt vol met alpaca spullen (het moest er toch eens van komen). We hebben lekker wat kunnen afdingen en zijn toen een koffietentje ingelopen voor een koffiepauze. Daar kwamen we Tyler en Sean van onze groep tegen. Er was geen tafeltje meer vrij, dus konden we bij hun aanschuiven. We hebben toen gezellig gekletst (echt superleuke mensen zijn het) en goede koffie gehad. We zijn na de koffie naar het hostel gegaan om onze inkopen te dumpen en ons om te kleden. We gingen die avond bij een door Tyler en Sean aanbevolen Peruviaans steakhouse eten. Het was een supergoede tent! Lekker vlees op een hete lavasteen en frietjes met salade erbij. Daarna bestelden we een toetje, waar bij Kim een zwarte haar in zat (al de tweede keer in Cusco). We zeiden er iets van tegen de bediening en we kregen serieus de beste klachtenbehandeling ooit. Een verontschuldiging, toetje terug en Kim mocht zelf iets van de kaart kiezen op kosten van het restaurant. Helemaal prima dus! We zijn daarna terug naar het hostel gegaan om onze ontplofte kamer op te ruimen en onze backpacks in te pakken. De volgende dag vlogen we namelijk om 10:00 uur naar Puerto Maldonado.

Next morning om half 8 de zeer goedkope (10 soles) taxi naar het vliegveld genomen met onze veel te volle backpacks. Daar even koffie gedronken en toen aan dit verhaal begonnen. Nu zitten we in het vliegtuig onderweg naar de lekker warme Amazone! We hebben erg zin om de vakantie af te sluiten op een plek waar het 30 graden is. Misschien doen we nog een dagtour door de jungle, varen we met een bootje of we doen gewoon lekker niks! Tot bijna alweer!

Toedels!