Puno, La Paz, Salar de Uyuni

Ola allemaal!

Ons laatste verslag is weer een tijdje geleden en sindsdien hebben we weer veel gedaan. Het is dus lastig om alles goed te herinneren en op te schrijven, maar we doen ons uiterste best!

Na een busreis van zes uur, met de altijd goede Cruz del Sur, kwamen we rond 15:00 uur vanuit Arequipa aan in Puno, een klein plaatsje aan het Titicacameer. Het is een gigantisch groot meer dat tussen de grens van Peru en Bolivia ligt. Toen we aankwamen was het vooral heel warm en we merkten dat we een beetje duizelig waren. Dat lag aan de hoogte, aangezien Puno op iets minder dan 4000 meter ligt. Vanuit het busstation namen we snel de taxi naar ons hotel, waar we vervolgens vier verdiepingen omhoog konden lopen met onze backpacks, we waren he-le-maal gesloopt en buiten adem! Dus we moeten héél even bijkomen en lagen toen 10 minuten op bed uit te puffen. Daarna hebben we snel gedoucht en gingen naar een restaurantje dat Rob op Trip Advisor had gezien. We hadden een topplekje op een overdekt balkon! Rob had hoofdpijn door de hoogte en bestelde een drankje (met coca bladeren, limoen en honing) dat tegen hoogteziekte hielp en voelde zich daarna weer super! Nadat we heerlijk en goedkoop hadden gegeten liepen we naar een reisbureau om een tour te boeken voor de volgende dag in het Titicacameer. Toen de man van het bureau zei dat we al om 6:35 uur opgehaald zouden worden, leek het ons slim om maar op tijd te gaan slapen.

De volgende vroege morgen werden we, na een ontbijt met café con leche en brood met ei en avocado, om 6:45 uur opgehaald voor de tour. We werden met een busje naar de pier gebracht en vanuit daar gingen we met een bootje naar Islas Flotantes (floating islands) en waren publiek van een poppenkast. Het was natuurlijk hartstikke nep. De tourguide zei dat de meeste mensen niet eens op de eilandjes wonen, maar vanuit Puno 's morgens daarheen gaan voor de toeristen. Het was wel leuk om te zien hoe de eilandjes gemaakt werden, maar verder was het dus helemaal nep! Vanuit daar gingen we met de boot verder naar Taquile, een eilandje in het meer. Dat duurde ongeveer anderhalf uur. Toen we aankwamen moesten we een steil stuk naar boven lopen en dat viel nog niet meer op die hoogte. Kim was buiten adem en nam om de drie stappen even een pauze 'voor het mooie uitzicht'. Toen we boven waren, zagen we dat de Peruaanse mensen nog steeds hun onafhankelijkheid aan het vieren waren. Mannen en vrouwen in traditionele kleding dansten om een paal met gekleurde lintjes heen. Iedereen had een lint vast en ze dansten zigzaggend door elkaar heen, zo vlochten de linten om de paal heen. De mannen bespeelden instrumenten zodat er ook nog prachtige muziek bij was. De dansende mensen waren de belangrijkste mensen van het eiland en mochten dus de dans doen (althans, dat zei de tourguide). De rest van de mensen mocht in hun zondagse kloffie op de stoep bier zuipen en kijken. Ook prima toch? Tijdens de dans gingen we verder om te lunchen, with a view! We zaten op een soort dakterras en zagen overal om ons heen het water van het meer. We kregen quinoasoep en verse vis met rijst, friet en groenten, heerlijk! Daarna hebben we nog een uurtje op het eiland gewandeld en van het uitzicht genoten. Toen zijn we weer terug naar Puno gegaan met de boot. Die avond hebben we weer bij het top restaurant gegeten: pizza, cannelloni en een flesje rode wijn voor een zacht prijsje wederom! We gingen weer vroeg naar bed omdat we de ochtend erna de bus naar La Paz van 6:00 uur hadden geboekt.

Next day: tring tring, wekker om 4:45 uur. We hadden bij het hotel de avond ervoor een taxi naar de busterminal besteld, maar die was nog niet gebeld. We besloten dus om zelf een taxi aan te houden, gelukkig kwamen we ruim op tijd aan bij de terminal. De dag begon alles behalve goed. We werden naar 19 verschillende balies gestuurd en iedereen van de busterminal zei en deed iets anders. We hadden onze bustickets moeten printen maar dat hadden we niet gedaan, aangezien in de email stond: "please show your electronical ticket and passport at the respective terminal." Kim was nogal over de zeik, maar na een hoop rennen en last minute printen in een copyshop zaten we toch echt in de bus naar Bolivia! Het was een lekker veilige - ahum - bus zonder gordels en 2 cm beenruimte (leuk voor Rob). Toen we bij de grens aankwamen moesten we alleen even stempels ophalen en een formulier invullen en kon de bus weer verder. Vier uur na vertrek kwamen we aan in Copacabana, onze overstapplek. Daar moesten we een aardig stukje naar volgende bus lopen, die ons naar La Paz zou brengen. Na een kwartier met backpack in flightbag zeulen waren we bij onze bus welke midden in de drukke markt stond. Het duurde weer onnodig lang voordat de bus vertrok, omdat ze nog last minute de bus wilden vullen. Dus een half uur lang moesten een man aanhoren die over de markt riep: "a La Paz, a La Paz, a La Paz, a La Paz" met een vrij rapido tempo. Maar goed, na een tijdje wachten vertrok de bus. Ergens halverwege moesten we met de veerboot naar de overkant van het water. Het proces ging als volgt: iedereen de bus uit, bus op een karig houten bootje, wij in een nog kariger houten bootje naar de overkant. Het zag er hilarisch uit, plus we konden even onze benen strekken. Vanuit daar moesten we nog twee uur tot La Paz. Toen we aankwamen in de stad was er een mega zandstorm aan de gang, we zagen de bui al hangen.. Ineens reden we op een weg en zagen we gewoon de hele stad vanuit boven, zo gaaf! Dat was dus duidelijk La Paz. Na een flinke remschijf- en hellingproef (mega steile wegen) werden we in the middle of nowhere gedropt. Prima, taxi naar ons hotel genomen. Toen hadden we helaas het verkeerde adres (maar van het andere hotel van dezelfde eigenaar), dus pakten we nog een taxi naar wel het goede adres. We hadden een kamer geboekt bij een B&B op de twaalfde verdieping, dikke prima! Die avond hebben we wederom bij een Trip Advisor topper gegeten. Nacho's, curry met rijst, salade geitenkaas, twee tiramisu, twee cappuccino, theetje en water voor in totaal omgerekend 20 euro! Onderweg naar ons hotel dachten wij: hier klopt niks van! En inderdaad, we hadden te weinig betaald. Win! We waren alweer vroeg moe van het uren in de bus zitten, dus gingen we vroeg slapen.

Volgende morgen waren we weer lekker op tijd wakker en gingen toen aan het hotel ontbijtje. Honey puffs met roze yoghurt, toast en ei en café con leche (beetje de rode ontbijt draad hier). We gingen de stad eens verkennen! We namen een taxi en werden bij een winkelgedeelte gedropt (Kim wilde warme handschoenen kopen). Daar ging het gruwelijk mis met de taxi-chauffeur, hij was een engers en wilde gewoon wegrijden terwijl Rob half uit de auto was en Kim nog in de auto zat. Na een beetje schreeuwen tegen elkaar kwamen we tot de conclusie dat de taxi-chauffeur gewoon een idioot was. Toen gingen we lekker winkelen: alles was dicht. In het winkelcentrum waren enkele winkels geopend, maar natuurlijk hadden we weer honger. We gingen in het niet goed uitziende restaurant van het winkelcentrum eten. Nou, het was mega lekker en mega goedkoop! Rob had een flinke (lees: een halve meter) perfect gebakken biefstuk en Kim had kip, allebei met friet en onbeperkte toegang tot het salade buffet. Dit samen voor 14 euro! Daarna zijn we gaan wandelen en kwamen super veel leuke kleine winkeltjes tegen. Daarna hebben we een retourtje gekocht voor de Mi Teliférico: de trots van La Paz. Het is een super moderne kabelbaan dan wordt gebruikt als openbaar vervoer (aangezien je anders nergens komt in zo'n stad in de bergen). Voor ons was het een goedkope (39 cent) attractie om La Paz van een mooi perspectief te zien. We zijn daarna weer naar onze straat gelopen en hebben in het 5-sterren hotel aan de overkant gegeten (voor goedkoop natuurlijk). Rob z'n visgerecht was top en Kim's met vis gevulde tortellini was van niveau Whiskas. Na het eten ging Kim even bij de hotelbalie informeren voor de sauna. Voor de dag daarna had ze een gezichtsbehandeling geboekt, Rob ging de dag erna namelijk meedoen aan Death Road (van 4700 meter naar 1400 meter mountainbiken), dus moest Kim de dag ook volplannen. ;)

De ochtend erna ging Rob z'n wekker om 6:45 uur om opgehaald te worden voor Death Road, terwijl Kim nog een keer of zes omdraaide. Het fietsen was supervet, waarbij je je de hele tijd moest concentreren op de bochten met mega afgronden. Het uitzicht was ook mega mooi! Kortom: dikke aanrader en daarvoor moet je alleen al naar La Paz gaan. Kim is die dag in haar eentje gaan lunchen, naar de spa gegaan en alleen bij de Vietnamees uit gaan eten. Ook leuk. Die avond toen Rob er weer was hebben we onze spullen weer gepakt, aangezien we de ochtend erna de bus en trein naar Uyuni hadden geboekt.

Semi-vroege ochtend deze keer. We hadden om 8 uur de bus naar Oruro (overstap naar de trein) na vier uurtjes sjeezen kwamen we aan in Oruro. We moesten allebei nodig plassen, dus gingen we in een of andere schuur soep bestellen (lekker!) en gebruik maken van de baño publico. Toen vroeg Kim aan de vrouw hoe lang het lopen was naar het treinstation: 10 minuutjes maar. Nou, we liepen echt wel een kwartier. Toen we aankwamen bij het treinstation hebben we de hele snoepkraam in de straat leeggekocht voor onderweg. Pringles, lolly's, chocola, alles! De trein was helemaal top. We hadden eersteklas plekken (16 euro) en er was zelfs een restaurant in de trein. Daar zijn we na een tijdje dus gaan eten. We bestelden een salade en een bord pasta met een biertje. Het uitzicht onderweg was bizar mooi. We zagen honderden flamingo's in een meer, bergen en een mooie zonsondergang. Om half 10 kwamen we aan in Uyuni. Best koud daar! Ons hostel was gelukkig om de hoek, dus konden we meteen lekker slapen. Het waren wel net hondenmanden met hondendekens (van die dikke doffe pluisdekens). Een bakje Bonzo erbij en we sliepen als puppy's in een mandje!

De volgende ochtend hebben we lekker ontbeten en zijn we bij een reisbureau langsgegaan om de Tour naar Salar de Uyuni te boeken. We konden voor de volgende dag boeken, dus dat was mooi! We gingen toen even een flink pak Bolivianos pinnen om mee te betalen. Die dag hebben we vooral vies gegeten en een beetje uitgezocht hoe en wanneer we weer terug gingen naar La Paz. Toen we online keken zagen we dat de trein maar twee keer per week ging. De bus vonden we te onveilig (modderwegen in de nacht) dus hebben we een vliegticket geboekt in een internetcafe. Toen we uit het internetcafe liepen, zagen we een reisbureau in de straat van de maatschappij waarbij we geboekt hadden. Daar kwamen we erachter dat we het voor 50 euro p.p. goedkoper hadden kunnen boeken, vet balen dus! Daar hebben we wel ons andere ticket geboekt van La Paz naar Cusco, dus dat was wel fijn. Verder was deze dag te onboeiend om te vertellen, dus op naar de volgende.

Volgende ochtend was uitslapen, want de tour vertrok om 11 uur pas. Dus eerst lekker ontbeten en toen rustig naar Red Planet (reisorganisatie) gelopen met onze dagrugzak. Op naar Salar de Uyuni en omgeving voor 3 dagen! We zaten in een grote Toyota landcruiser met 120 liter benzine, 6 slaapzakken en flink wat bagage op het dak. Onze autobuddies waren allemaal Engels: een stel dat een jaar lang op huwelijksreis was en twee normale jongens. We stopten eerst bij een treinen kerkhof met oude Engelse treinen. Toen we uitstapten waaiden de deuren bijna uit de auto. Wat een wind! Dus na twee foto's gemaakt te hebben gingen we weer snel terug naar de auto. Toen reden we verder naar de zoutvlaktes. We werden letterlijk gezoutstraald, auw! Onze tourguide vertelde ons dat we de foto's (perspectief foto's) niet konden maken met dit weer. We baalden enorm, want die foto's wil je daar juist maken! Gelukkig klaarde het op (op harde wind na) en hebben we echt toffe foto's gemaakt met onze groep. (Zie foto's) de zoutvlaktes zijn echt enorm en echt zo ontzettend mooi! Na onze fotoshoot reden we verder naar het cactuseiland en daar hebben we even gewandeld en foto's gemaakt. We reden daarna verder richting ons zouthotel waar we zouden overnachten. Maar natuurlijk moesten we eerst stoppen en uitstappen om de zonsondergang waar te nemen. Met de groep zijn we op het zout gaan zitten en dronken we een glaasje whiskey (die de twee Engelse jongens mee hadden genomen, 5 euro per liter). Het was machtig mooi en heel gezellig! Daarna reden we naar ons hotel, daar stonden kannen thee en koekjes op ons te wachten zodat we lekker op konden warmen. We hebben meteen 24 lagen kleding aangetrokken! Toen gezellig met de groep gegeten en vroeg gaan slapen, want de wekker stond om 6:00 uur.

Good morning! Super geslapen in ons uit zout gemaakte bedje, lekker om half 7 aan het ontbijt. Rond kwart over 7 vertrokken we weer met de groep en José (onze chille chauffeur) in de landcruiser. Deze dag super veel in de auto gezeten en gestopt om verschillende gekleurde meren (inclusief flamingo's) te zien, geisers en andere mooie dingen te zien. Die avond kwamen we net voor zonsondergang aan in ons volgende hostel. Thee en koekjes stonden weer voor ons klaar en daarna weer met de groep gegeten, gezellig! Rode wijn erbij, de avond was top! Deze avond mochten we in de hot springs, alleen ging het gerucht dat deze slechts 25 graden warm zou zijn. In die kou (vriespunt toen en in de nacht -10) hadden we daar geen zin in. We gingen zelf maar even keuren en realiseerden ons toen dat de 25 graden één grote leugen was, het was wel 38 graden! We hebben ons meteen omgekleed en zijn erin gesprongen. Daar hebben we de mooiste sterrenhemel,met duidelijk zichtbare Melkweg, ooit gezien! Magisch mooi gewoon, we konden niet stoppen met kijken. Toen zijn we eruit gegaan en dachten we dat we zouden vernikkelen van de koud, maar het viel reuze mee! Toen we ons omgekleed hadden en drie lagen kleding aanhadden, zijn we in onze kamer (we sliepen met de mensen van onze auto in één kamer) een spel gaan doen. De deelnemers moeten bij het spel tot 21 tellen (iedereen zegt één getal, met de klok mee) en degene die 21 zegt mag een regel bedenken (bijvoorbeeld i.p.v. 8 zeg je koe). We waren weer aan de whiskey dus het spel werd steeds lastiger, maar daardoor ook steeds grappiger. Nadat het spel afgelopen was gingen we maar slapen, aangezien we weer zo vroeg moesten opstaan.

We hebben allebei slecht geslapen, maar opstaan ging goed. Kim rommelde al om half 6 in het donker in haar tas om zich om te kleden. Om half 7 zaten we aan een warme chocomel met pannenkoeken ontbijt en rond kwart over 7 zijn we weer gaan rijden. Dit keer naar een groen meer en nog wat stenen. Toen hebben we mensen van de groep bij de grens van Chili afgezet, wij zijn toen terug naar Uyuni gereden. Die avond hebben we een pizza met een quinoa bodem gehad bij een, volgens Trip Advisor, goede pizzabakker. Hij was heerlijk! Toen hebben we nog een nachtje in ons hondenmandje geslapen en de dag erna hebben we het vliegtuig terug naar La Paz gepakt. We zijnet geland en zitten nu in de taxi naar ons vertrouwde B&B.

Morgen gaan we lekker door de stad lopen en de dag erna misschien nog een wandeling net uit de stad in de bergen maken met een tour. Daarna terug naar Peru met het vliegtuig om de beroemde Inca Trail richting Machu Picchu te lopen!

Adios!